(1) فیلم بیشتر از امکانی که زمان فیلم و مخاطبان فراهم کرده بودند، حرف برای گفتن دارد.
(2) در حین فیلم به موضوعات مختلفی که شامل نیازهای و تمایلات مختلف انسان و همچنین نحوه پاسخ به این خواسته ها می‌شود.
(3) حجم زیاد موضوعات مطرح شده، باعث ریتم نسبتا تند فیلم گشته که گاهی منجر به ازهم گسیختگی_نمایی اجزای فیلم، اعم از سکانس ها و صحنه ها و بعضا پلان های مختلف از فیلم، شده است.
(4) روند کلی فیلم خیلی سمبلی است ولی ظرافت های لازم مربوط به فیلم های سمبلی رعایت نشده است؛ یعنی کارگردان برای مطرح کردن هر موضوع سمبلی را "جیغ" می‌زند که گاهی در بیننده حس احمق فرض شدن توسط کارگردان را القا می‌کند.
(5) برای بعضی از بازیگران به هیچ اطلاعات خاصی برخورد نمی‌کنیم که با توجه به استفاده از افراد به عنوان سمبل های مختلف، این عدم اسم‌گذاری خوب و قابل توجه است.
(6) تلاش هایی که در راستای متفاوت و خاص بودن فیلم شده، به حد افراط رسیده است و باعث دل‌زدگی در بیننده می‌شود.
(7) به نظر می‌آید که به عنوان تجربه اول کارگردان، شهاب حسینی مخاطبان خاص و منتقدین را برای فیلم اول هدف گرفته است و فیلم کشش خاصی برای مخاطبین عام ندارد.
پینوشت: سعی می‌کنم هر فیلمی که می‌بینم تو 7 جمله یک نقدکی برایش بنویسم ازین به بعد. 7تا به نیت هنر هفتم!:" نه بیشتر، نه کمتر!
