"هیچ‌کس نمی‌تواند فلان"، "آزمون فلان" و چند جمله‌ای این طور که سر در هر عطاری بچسبانی، از یک جای شلوغ به انتخاب خودتان؛ احتمالا مترو؛ شلوغ تر می‌شود. همین بازی های دبستان که "هیچ‌کس نمی‌تواند زبانش را به آرنجش بزند" و کلاسی که در پنج دقیقه به هم گره می‌خورد. بیست و اندی بچه که زبان‌شان یک وجب از حلقوم‌شان بیرون زده؛ زور می‌زنند که چه؟
فکر کنم که ببینند جزو همه نیستند، تک‌اند. که خدا یک فروند زبان به آرنج رسیدن توان کرده، عزیز کرده، بی سایه، پس انداز بی‌بو؛ پس انداخته است. که من، "من" ام؛ رضی الله عنه!
فکر کنم که ببینند راست می‌گویی یا چه؟ شهر هرت که نیست. اگر زبان‌شان برسد بابایت را دود می‌دهند که چرا چرت می‌گویی ارواح شکمت؟ بعد ارواح شکمشان اصلا! مگر مهم است؟
چند وقتی است که اگر بپرسید غذای مورد علاقه؟ یکبار حواب‌ش می‌شود فسنجون، یکبار می‌شود لازانیا. رنگ یکبار آبی-سبز است، یکبار بنفش ملو! بعد اصلش را بخواهید هیچ فرقی ندارد، نه فسنجون توی ظرف آبی-سبز؛ نه لازانیا توی ظرف بنفش ملو! اصلا هم مهم نیست که رابطه‌ی زبان و آرنج.
نه این‌که بخواهم بگویم من از فلان فیل نیافتادم، و نه این‌که از دروغ‌گو شدن بقیه کیف نکنم؛ فقط مهم نیست. همین طور بی‌خود و بی‌جهت مهم نیست. بوی باران هم مهم نیست، دراز کشیدن روی چمن‌ها زیر سایه درخت هم. بستنی در گرمای خرماپزون هم مهم نیست. این ها مهم نباشند آدم‌ها که مهم نیستند، اصلا نیستند. ته تهش "مهم نیست" خودش هم مهم نیست چه برسد به بقیه کائنات!
چند وقت پیش با یک نوشیدنی تابستانی، صحبت از سطح دغدغه من بود. که چقدر نیست. نه این که نیست، هست ولی یک پنجره است. این‌که یکم باز باشد، نسیم خنکی بزند دم‌دم های صبح، شاید دوباره یک صبح که بلند شدم، برای‌م دوباره مهم باشد نان تازه برای صبحانه داریم یا نه. بعد یکم روزنامه بخوانم، شاید اخبار گوش بدهم، بعد وقتی می‌خواهم بیرون بروم، دست‌بند "مهم است الکی" را بندازم گوشه‌ی کشو، مهم است واقعی از خانه بیرون بروم، سر راه یک نان تازه بگیرم،همینطور که در راه سرد می‌شود، هی بویش کنم؛ دم، بازدم، دم، بازدم؛ که هر نفسی که فرو می‌رود مفرح ذات است و مفرحیّت، ممد حیات. خلاصه بوی زندگی!
۲۴
خرداد
کاش زندگی مثل ی فیلم بود!
تو بودی و ی تلویزیون و از همه مهمتر...ی کنترل تو دستت!
اینجوری...
خیلی خوب میشد!
اینجوری...
اول از همه هروقت دیگه حوصله نداشتی...هروقت زندگی دلتو زد و خسته شدی...میشد خاموشش کنی یا خیلی ساده، یه زندگی جدید می‌ذاشتی تو پلیر!!!
اینجوری...
اگه زندگیت خش می‌افتاد و همه چیز قطع‌ووصل میشد؛ طور- ی –که- اص – ن – نمی – فهم – یدی که – چی –دار -ه می-شه ؛ میشد بدیش خش‌گیری!
اون موقع کسایی که زندگیت رو خش انداختن رو را راحت میشد بخشید. وقتی می‌دیدیشون با خودت میگفتی: " مهم نیست، ی زندگی بود فقط ! "
اینجوری...
وقتی میرسیدی به ی جایی از زندگیت که بغض گلوتو فشار میده؛ ازون جا ها که قدّ دردی که می‌بینی و می‌شنوی از تحملت خیلی بلندتر میشه...زندگی رو میزدی جلو. شایدم مثل بچگی ها، دودستی جلو چشماتو میگرفتی و گاهی از لای انگشتات دزدکی ی نگاه به زندگیت مینداختی که جای ترسناکش تموم شده یا نه!
اینجوری...
وقتی به سکانس کسی که دوسش داری میرسیدی...
چشماتو میبستی و فقط به آهنگ صداش گوش میدادی...میزدی عقب...اینبار گوشارو میبستی و چشماتو باز میکردی و زل میزدی تو چشماش...میزدی عقب...دوباره آهنگ صداش...بعد چشما...و بعد...تکرار و تکرار و تکرار...
اینجوری...
با ی تدوین ساده میشد اونجاهایی که عزیزات رو برا همیشه از دست میدی رو حذف کنی و برا همیشو داشته باشیشون.
اینجوری...
اگه خواستی ببینی آخرش چی میشه...32x...اگه بد بود، ی زندگی یه دیگه!
اینجوری...
مشکلای لوکیشن دیگه برا حل شدن "کلید" نمی‌خواست...با جلوه‌های ویژه همه چی حل میشد.
زندونی ها...اعتیاد...بی‌کاری...برا کارتن‌خواب ها خونه میساختی و تازه، اسکار بهترین جلوه‌های ویژه رو میگرفتی!
اینجوری...
خیلی خوب میشد!
خیلی...
۲۰
آبان